در شانزدهمین نشست تغییرات آب و هوایی ساز مان ملل(COP 16) در کانکن مکزیک نیز رهبران جهان توافق کردند تا کمک‌های مالی جدیدی را به ارزش 30 میلیارد دلار تحت عنوان تامین مالی سریع از سال 2010 تا 2012 برای این مهم اختصاص و این مبلغ را تا سال 2020 به 100 میلیارد دلار در سال افزایش دهند.

ه گزارش موج، اگر چه می‌توان این اقدام را مثبت ارزیابی کرد اما قطعا برای مبارزه با تغییرات آب و هوایی کفایت نمی‌کند. همانگونه که در 50 سال تجربیات گذشته از همکاری در توسعه جهانی می‌توان آموخت، فقط تامین مالی برای پیشرفت کافی نیست. بلکه باید از هزینه منابع مالی به شکلی که تا حد ممکن تاثیرگذار باشد اطمینان حاصل کرد و پرداخت کنندگان و دریافت کنندگان این کمک ها باید بیشترین کارایی را از این سرمایه ها ارائه دهند.

یکی از مهم‌ترین آموخته‌های ما از تجربیات گذشته این است که همیشه افزایش بی رویه حمایت‌های مالی برای توسعه بخش‌ها نمی تواند به نتایج مثبت تر و توسعه بیشتر بیانجامد. چرا که در طول سالیان گذشته، فعالیت هایی که از خارج هدایت می شوند و موجب ایجاد ظرفیت های ملی نمی گردند همیشه بی ثبات و بی تاثیر جلوه کرده‌اند.

طی دهه اخیر تاثیرات مثبت توسعه از طریق مدیریت داخلی کشورها آشکار شده و جهت افزایش تاثیرگذاری منابع مالی اهدا شده به کشورها، مورد تایید واقع شده است. در سال 2005 بیانیه پاریس باعث ایجاد تعهد از سوی کشورهای توسعه یافته و کشورهای در حال توسعه در بخش های داخلی آنان شد و در آن عوامل اصلی که موثر در بهبود نتایج نیز شناسایی گردید.

پس از آن نیز برنامه عملی اکرا (Accra) در سال 2008 تدوین و موجب شد تا مرکزیت توسعه داخلی کشورها مورد تایید واقع گردد و منجر شود تا ارزش عدم بکارگیری اقدامات مشابه در همکاری های توسعه آشکار شده و نیاز به سازوکارهایی برای نظارت و اطمینان از دستیابی به اهداف تامین مالی توسعه نمایان شود.

چهارمین اجلاس عالیرتبه تاثیرگذاری حمایت ها که از 29 نوامبر تا اول دسامبر (8 تا 10 آذرماه) سال جاری در بوسان کره جنوبی برگزار می‌شود، چرخه ای که همیشه بر پایه حمایت‌های مالی استوار بوده را پایان خواهد داد و آغازی خواهد بود برای این چالش که چگونه می‌توان از آموخته‌های خود برای ایجاد توسعه بهره مند شد و بدون وابستگی کامل به به حمایت های توسعه‌ای، به موفقیت دست یافت.

این آموخته‌ها باید در تلاش های آتی ما جهت طراحی ابزار تامین مالی مقابله با تغییرات آب و هوایی مورد استفاده قرار گیرند. در حالی که خود را برای هفدهمین نشست تغییرات آب و هوایی (COP 17) در دوربان آفریقای جنوبی آماده می‌کنیم، رایزنی‌ها برای تشکیل صندوق آب و هوایی سبز (Green Climate Fund) و سایر ابزار‌های مقابله با این تغییرات شکل می‌گیرد.

لذا باید از این موضوع اطمینان حاصل شود که تامین مالی خارجی توسط استراتژی های ملی هدایت و توسط موسسات و مسئولان کشورهای دریافت کننده این کمک ها تقسیم بندی می شوند.

در حالیکه کشورهای مذاکره کننده تلاش می کنند تا ابزارهایی را ایجاد نمایند که موجب تقویت و حمایت از استراتژی های ملی شود، باید پیچیدگی در کانال های ارائه کمک مالی را نیز تا حد ممکن کاهش داد. در این راستا، تعیین کردن "ایجاد هماهنگی در جریان های خروجی سرمایه" به عنوان یک پیش شرط و پیشگیری از تکثیر منابع تامین مالی مقابله با تغییرات آب و هوایی می‌تواند باعث کاهش هزینه های مراودات بانکی شود و این هزینه های ناخواسته به نوبه خود باعث تضعیف طرح های ملی می گردند.

در هر صورت فقط تدوین استراتژی‌های ملی کافی نیست و این استراتژی‌های باید تبدیل به قوانین و طرح های اجرایی شوند تا به حقیقت بپیوندند. نتیجه تحقیقات اخیر در جنوب شرق آسیا نشان داد در جایی که حتی استراتژی های ملی مقابله با تغییرات آب و هوایی به اجرا گذاشته شده، اغلب چارچوب های مورد نیاز آن موجود نمی باشد.

لذا سیاست های ضعیف داخلی کشورها می تواند باعث نتایج متناقض و در نهایت قطع کانال های کمک مالی شود.

در نتیجه، در گذر زمان آموخته ایم که انعطاف پذیری کلید مقابله با اصلاحات پیش رو و مطابقت آن با قوانین اساسی در سطح کشوری است. تاثیرگذاری اصول حمایت و کمک های مالی، همانگونه که در بیانیه پاریس به آن اشاره شده، می تواند برای حفظ این انعطاف پذیری مفید باشد و در عین حال می توان از این طریق از طراحی ابزار های جدید مقابله با تغییرات آب و هوایی با بهره مندی از نیم قرن تجربه گذشته اطمینان حاصل کرد.