منبع

روشهای تعیین حداکثر سیل محتمل و حداکثر بارش محتمل

روش های PMP , PMF

مقدمه:

اولین گام در طراحی سازه های آبی برآورد سیل طرح می باشد. در اکثر مواقع مطالعات هیدرولوژیکی منجر به حصول مقادیر بسیار متفاوت دبی اوج و حجم گرافیک سیل طرح    می شود. بطور کلی محاسبه حداکثر سیل محتمل محتاج برآورد پتانسیل بارش و مقدار و نحوه توزیع بارش در داخل حوضه آبریز است.

حداکثر ارتفاع بارش ممکن  از لحاظ هواشناسی برای یک مدت زمان مشخص در یک منطقه خاص را حداکثر بارش محتمل گویند که مبنای طراحی بسیاری از پروژه های آبی می باشد. تعیین مطلوب PMP براساس روش های سینوپتیک است که اتکاء به آمار و اطلاعات گسترده از محدودیت های آنها می باشد. بدین منظور روش های آماری تدوین شده که محاسبات PMP را تنها با آمار حداکثر مقادیر بارندگی به انجام می رساند.

در این تحقیق سعی شده روش های تعیین حداکثر سیل محتمل و حداکثر بارش محتمل (PMP ، PMF) مورد مطالعه و بررسی قرار گیرند.

آنالیز حساسیت برای حداکثر سیل محتمل

اولین گام در طراحی سازه های آبی  برآورد سیل طرح می باشد. در اکثر مواقع مطالعات هیدرولوژیکی منجر به حصول مقادیر بسیار متفاوت دبی اوج و حجم گرافیک سیل طرح می شود. هدف این تحقیق بررسی نقش پارامترهای موثر در برآورد حداکثر سیل محتمل می باشد. منطقه مورد مطالعه در این تحقیق حوضه آبریز کارون تا محل سد کارون 3 به وسعت حدود 24215 کیلومتر مربع می باشد. به منظور تعیین نقش پارامترهای موثر بر هیدروگراف حداکثر سیل محتمل نسبت به پارامترهای الگوی توزیع زمانی ، مقدار  و تداوم PMP و تغییر مقدار شماره منحنی (CN) آنالیز حساسیت انجام می شود. برای شبیه سازی بارش – رواناب از مدل HECHMES استفاده شده است. نتایج این تحقیق نشان دهنده تاثیر زیاد الگوی توزیع زمانی و همچنین تغییر مقادیر CN روی هیدروگراف سیل می باشد.

 ارزیابی روشهای برآورد حداکثر بارش محتمل در ایستگاه های منتخب جنوب غرب ایران

حداکثر بارش (PMP) بیشترین ارتفاع بارندگی است که در دوره زمانی معین در یک حوضه به وقوع می پیوندد. هیدرولوژیت ها از مقادیر حداکثر بارش محتمل برای محاسبه حداکثر سیل محتمل در محاسبه طراحی سرریز سدها استفاده می کنند.

در این روش های سینوپتیکی (فیزیکی) برآورد حداکثر بارش محتمل با روش های آماری در ایستگاه های جنوب غربی ایران مورد مقایسه و ارزیابی قرار گرفته است . به منظور برآورد حداکثر بارش محتمل براساس روش سینوپتیکی از فاکتور بیشینه سازی باد و رطوبت استفاده شد و برای برآورد حداکثر بارش محتمل براساس روش آماری (هرشفیلد) سریهای ماکزیمم 24 ساعته بارش تحلیل  گردید.

نتایج تحقیق حاضر نشان داد که حداکثر بارش محتمل حاصل از روش اول هرشفیلد مقادیر بالاتری را نسبت به روش همگرایی در بر دارد در حالی که روش دوم با حذف مقادیر خارج از مرز  به مقادیر حاصل از روش همگرایی نزدیک می باشد.

 بررسی تأثیر طول دوره اقلیم بر برآورده مقادیر حداکثر بارش محتمل 24تا 72 ساعته در گستره ایران

در این بررسی به منظور برآورد حداکثر بارش محتمل PMP از روش هرشفیلد برای کلیه  ایستگاه های شبکه جامع هواشناسی ایران بهره گیری شده است. این برآورد مبتنی بر تدوین یک برنامه جدید رایانه ای است که در آن کلیه تعدیل هایی که هرشفیلد به صورت دستی و با استفاده از نمودارهای مناسب پیشنهاد کرده است ، به وسیله زنجیره ای از معادلات با خطایی کمتر از 5% انجام می شود. این برنامه امکان برآورد PMP آماری 24 تا 72 ساعته را برای شبکه ای مرکب از 1289 ایستگاه مربوط به سازمان هواشناسی کشور و 1039 ایستگاه مربوط به وزارت نیرو فراهم آورده است.

برآورد PMP در اصل مبتنی بر معادله PMP=Xm+Km.SDm است که در آن SDm, Xm میانگین و انحراف معیار تعدیل شده  و Km فاکتور پی ام پی است.

در بخشی از بررسی حاضر مقدار Km برای دوره های اقلیمی متفاوت در ایستگاه هایی که دارای سری های پیوسته N>30 سال آمار بوده اند. متوالیا برای مقادیر نزولی N تا 11 سال محاسبه شده و تأثیر کاهش تعداد سالهای آماری بر مقدار km و PMP مورد بررسی قرار گرفته است.

مقایسه مقادیر مذکور در دوره های مختل اقلیمی در عین حال که نمایانگر تغییرات قابل ملاحظه در مقدار PMP ، Km بای هر ایستگاه است ولی مبین قطعیت تأثیر مولفه تغییر اقلیم در مقیاس فلات ایران نمی باشد، بلکه همانند سایر آمارهای مربوط به بارندگی فقط مشخص و یک تغییر مکانی و زمانی در پهنه های مختلف کشور است.

 تأثیر توزیع زمانی بارش در برآورد حداکثر سیل محتمل مطالعه موردی – حوضه سد کارون3

یکی از معیارهای مهم طراحی سرریز سدها حداکثر سیل محتمل PMF می باشد. حداکثر سیل محتمل با استفاده از حداکثر بارش محتمل و تبدیل آن به وسیله یک مدل بارش – رواناب به هیدروگراف سیل بدست می آید. بنابراین حداکثر سیل محتمل تابعی از پارامترهای هواشناسی و هیدرولوژیکی است . یکی از پارامترهای مهم هواشناسی موثر در محاسبه سیلاب ، الگوی توزیع زمانی بارش و یا هیتوگراف طراحی می باشد که با هدف حداکثر سازی مقدار PMF انتخاب می شود. در این مقاله ، تأثیر توزیع زمانی بارش در میزان دبی اوج PMF مورد بررسی قرار  گرفته است. منطقه مورد مطالعه در این تحقیق حوضه آبریز کارون تا محل سد کارون 3 به وسعت حدود 24215 کیلومتر بوده است. برای تعیین الگوی توزیع زمانی بارش از روش های رتبه بندی پیلگریم، روش بلوکهای متوالی و منحنی های تجمعی بی بعد (با تقسیم بندی رگبارها به چهار چارک زمانی) در پایه های زمانی مختلف استفاده شده است و در مجموع 16 الگوی توزیع زمانی از روشهای مختلف جهت محاسبه هیدروگراف PMF بدست آمده است. برای شبیه سازی بارش – رواناب از مدل HEC-HMS استفاده شده است. به منظور تعیین نقش الگوی توزیع زمانی بارش روی هیدروگراف PMF با استفاده از 16 الگوی زمانی بارش و حداکثر بارش محتمل در پایه های زمانی 24 ، 48 ، 72 و 96 ساعت 64 هیتوگراف بارش برای ورود به مدل بدست آمده و پس از ورود به مدل HMS، دبی اوج هیدروگرافهای حاصل از این هیتوگراف ها با هم مقایسه شد. نتایج بدست آمده از تحقیق نشان داد که الگوی توزیع زمانی بارش تأثیر زیادی روی هیدروگراف PMF افزایش داشته و با افزایش مقدار حداکثر بارش محتمل تغییرات دبی اوج هیدروگراف PMF افزایش می یابد. همچنین الگوهایی که بیشترین مقدار بارش آنها  در 25درصد سوم تدوم کل بارش (چارک سوم) رخ می دهد بیشترین دبی اوج را برای PMF تولید می کنند.

 تحلیل منطقه ای حداکثر بارش های 24 ساعته با استفاده از روش های گشتاورهای خطی (مطالعه موردی حوزه کارون)

محاسبه میزان بارش 24 ساعته یکی از پارامترهای مهم در طرح های آبیاری و زهکشی، آبخبزداری، طراحی سازه های آبی ، حداکثر بارش محتمل و ... می باشد. منطقه مورد مطالعه در این تحقیق حوزه رود کارون تعیین شد. ابتدا آمار موجود پس از بررسی های کمی و کیفی از طریق نرم افزار HEC4 بازسازی و تکمیل گردید.

در این تحقیق روش سلسله مراتبی وارد (WARD) برای تشخیص مناطق همگن مورد استفاده قرار گرفت . با استفاده از معیار غیرهمگنی هوسکینگ(Hosking )  و (Wallis) والیس هر یک از مناطق مورد آزمون نکویی برازش مختص این روش ، برای هر یک از این مناطق یک توزیع آماری معرفی شد. درپایان بارش های 24 ساعته به ازاء دوره بازگشت های مختلف در این مناطق همگن محاسبه شدند.

 محاسبه آماری حداکثر بارش محتمل 24 ساعته و حداکثر آب قابل بارش ایستگاه اصفهان

در طراحی سازه های آبی نظیر سدهای مخزنی و نیز شبکه های گسترده آبیاری و زهکشی نیاز به دستیابی به معیاری علمی برای طراحی به منظور گریز از حداکثر سازی غیرمنطقی ابعاد سازه از یک طرف و نزدیکی به توجیه اقتصادی طرح از طرف دیگر، همواره مورد نظر متخصصان و دست اندر کاران بخش آب بوده است. مد نظر قرار دادن حداکثر سیل محتمل می تواند به عنوان پارامتر اطمینان بخش در این زمینه منظور گردد. چنین سیلی می تواند منتج از یک بارش حداکثر محتمل به عنوان ورودی به سیستم باشد. افزایش مصارف آب برای بخشهای مختلف صنعتی ، شهری و کشاورزی در حوزه آبخیز زاینده رود لزوم برنامه ریزی مناسب برای کنترل و استفاده از این منابع را الزامی کرده است. احداث سازه های ابی بزرگی چون شد زاینده رود و دیگرهای سدهای موجود ، همچنین کانالهای گسترده آبرسانی که نقش مهمی در بقای حیات اقتصادی و انسانی حوزه زاینده رود دارند در همین راستا بوده است. برآورد حداکثر بارش محتمل در حوزه مذکور می تواند در محاسبات مربوط به طراحی چنین ساختارهایی مثمر ثمر باشد. بر این اساس مقدار حداکثر بارش محتمل 24 ساعتهPMP ایستگاه اصفهان و نیز حداکثر آب قابل بارش (MPW) با روش آماری محاسبه گردید. حداکثر آب قابل بارش نیز می تواند در محاسبات مربوط به PMP استفاده شود. مقدار PMP نقطه ای با تداوم فوق برابر 196/2 میلیمتر و مقدار حداکثر آب قابل بارش (در حالت اشباع) با استفاده از داده های جو بالا برابر 72/18 میلی متر بدست آید.

 محاسبه حداکثر بارش محتمل 24 ساعته (PMP) به روش هانسون (مطالعه موردی: شمال استان خراسان)

حداکثر ارتفاع بارش ممکن از لحاظ هواشناسی برای یک مدت زمان مشخص در یک منطقه خاص را حداکثر بارش محتمل گویند که مبنای طراحی بسیاری از پروژه های آبی می باشد.

برای محاسبه این بارش در ایستگاه های مختلف از روش هرشفیلد استفاده می شود که در آن ضریب فراوانی (Km) برای محاسبه مقادیر حداکثر بارندگی سالانه 15 فرض می شود که این مقدار برای تخمین PMP24 در مناطق مرطوب در مقایسه با روشهای دیگر، PMP24 را بالاتر و در نواحی خشک کمتر نشان می دهد برای این منظور در این مقاله ابتدا مقادیر حداکثر بارش 24ساعته (PMP24) در 48 ایستگاه موجود در استان خراسان آنالیز گردید. سپس بر اساس آن مقدار PMP24 به روش هانسون با ضریب فراوانی مناسب تخمین زده شد. بر پایه مقادیر PMP24 ایستگاه ها ، یک نقشه عمومی تهیه گردید که توزیع مقادیر این پارامتر را نشان می دهد.

مقادیر PMP24 برای حداکثر بارشهای 24 ساعته در شمال خراسان بین 32/3 و 146/2 میلیمتر و نسبت متوسط حداکثر بارش محتمل 24 ساعته به حداکثر بارش 24 ساعته مشاهده شده حدود 1/7 محاسبه گردید.

 محاسبه حداکثر سیل محتمل

بطور کلی محاسبه حداکثر سیل محتمل محتاج برآورد پتانسیل بارش و مقدار و نحوه توزیع بارش در داخل حوضه آبریز است. مقدار آبدهی یا سطح آب رودخانه بر حسب زمان ، معمولاً توسط منحنی های خاصی به نام هیدروگراف نشان می دهند. به این منظور اغلب از هیدروگراف واحد استفاده می شود. مقدار آبدهی رود در یک مدت زمان مشخص از روی هیدروگراف قابل محاسبه است.

این بررسیها زمان دقیق وقوع یک سیل در گذشته را مشخص نمی سازد. بلکه ضمن تأثیر وقوع آن در زمانهای جدید زمین شناسی احتمال رخداد مجدد آن را گوشزد می کند. نتایج بررسیهای زمین شناسی مخصوصا در جاهایی که رکود طولانی از وضعیت آب و هوایی وجود ندارد ، می تواند از روش تحلیلی دقیق تر باشد.

رساله مذکور به برآورد حداکثر بارش و سیلاب محتمل در حوضه آبی کارون شمالی پرداخته است . این حوضه با وسعت 23883 کیلومتر مربع در محل پل شالو یکی از زیر حوضه های رود کارون محسوب می گردد. این رساله در هفت فصل تهیه شده است که در فصل تهیه شده است که در فصل اول کلیات تحقیق شامل تعاریف، موقعیت حوضه و اهمیت مساله می باشد، در فصل دوم تحت عنوان روش تحقیق ، تاریخچه موضوع ، روش های مختلف برآورد و سابقه موضوع در حوضه روش معرفت شناسی ترکیبی علمی – سیستماتیک به عنوان روش تحقیق انتخاب گردیده است ، در فصل سوم جغرافیایی طبیعی منطقه گروه بندی بارش و دما و هیدرولوژی عمومی حوضه بحث گردیده است، در فصل چهارم با استفاده از روش های آماری ، چگونگی برآورد مقادیر حداکثر بارش و سیلاب، توزیع داده های ثبت شده ، تعیین روند متغیره ها ، روابط بارش و سیلاب بررسی  شده است . در فصل پنجم رساله با استفاده از شاخص استاندارد  نمودن داده ها بزرگترین سیلاب ها انتخاب شده اند و با بررسی مقادیر دبی حداکثر ، بارش و دمای روزانه ، مشخص شد که رژیم سیلاب های منطقه ترکیبی بوده است. در فصل ششم شرایط سینوپتیک سیلابهای بزرگ حوضه (اسفند 1371، سیلاب اسفند 1376 و سیلاب فروردین 1377) با بررسی ساختار سلول های فشار در محدود 0 تا 60 درجه شرقی وتا 55 درجه شمالی معین شده که بالاترین سیلاب ها با قرارگیری موج بادهای غربی در پهنه شرق دریای مدیترانه ، دریای سرخ تا شمال شرقی ایران و استقرار حداکثر آب قابل بارش بر روی شمال غربی خلیج فارس (جزیره آبادان) منطبق است. در فصل هفتم نتیجه گیری رساله ارائه شده است که طی آن مناسب بودن روش ترکیبی گامبل جهت برآورد داده های حداکثر ، وجود  روند صعودی در رخداد داده های حداکثر در حوضه ، برقراری رابطه با تأخیر زمانی ماهانه در داده های ماهانه ، تأخیر روزانه در داده های دبی روزانه ، مناسب بودن ضریب 06/7 جهت مدل گامبل (دوره برگشت 10 تا 15 هزار ساله گامبل) و انطباق رخداد سیلابها با سمانه های امواج بادهای غربی ، افزایش دما و وزش های مداری منطبق   می باشد.

به منظور پیش بینی سیل معمولاً مقادیر محاسبه شده برای جریان به تراز (ارتفاع) آب تبدیل می شود. مبنای پیش بینی های زمین شناسی شامل تعیین مرزهای دشت سیلابی توسط تصاویر فضایی و عکس های هوایی، جهت تعیین پراکندگی آبرفتها و خاکهای جدید (کواترنر) در دره و شناسایی اشکالی که به وقوع سیل مربوط می شوند، از جمله پادگانه ها ، گودالها و مانند آن است ، می باشد.

این بررسیها زمان دقیق وقوع یک سیل در گذشته را مشخص نمی سازد. بلکه ضمن تأثیر وقوع آن در زمانهای جدید زمین شناسی احتمال رخداد مجدد آن را گوشزد می کند. نتایج بررسیهای زمین شناسی مخصوصاً در جاهایی که رکود طولانی از وضعیت آب و هوایی وجود ندارد، می تواند از روش تحلیلی دقیق تر باشد.

با بزرگ شدن سازه های آبی و تبعات مرتبط با خطرات ناشی از شکست آنها ، طراحی ها براساس شرایط بحرانی تری به انجام می رسد که حداکثر سیل محتمل یا  PMF (Probable Maximum Flood) از جمله معیارهای پذیرفته شده در این خصوص می باشد. محاسبه PMF بر اساس شرایط حدی و استثنایی عواملی همچون عمق بارندگی ، مدت بارندگی ، توزیع زمانی بارندگی و همچنین نفوذ انجام می گیرد که داده ها و اطلاعات زیادی را طلب می کند.

شاید بتوان گفت سدها از نظر شکل و کاربرد و نحوه ساخت سازه های متنوعی هستند و طرح و محاسبه هر کدام از آنها روشهای متفاوتی دارد که البته اساس روشهای طراحی انها مشترک است.

در یک تقسیم بندی کلی می گفت سدها باید از نقطه نظر هیدرولوژیکی، هیدرولیکی،سازه ای (استراکچر) و ژئوتکنیکی طرح و محاسبه شوند. مثلاً در طراحی یک سد مخزنی بتنی وزنی ، جهت طرح مخزن و نحوه ذخیره رواناب و هدایت سیلاب و میزان ایمنی سد مطالعات هیدرولوژیکی نظیر روندیابی مخزن، مطالعات حداکثر بارش محتمل و حداکثر سیل محتمل ، هیدروگراف و ... مورد نیاز است. طراحی سر ریز سدها هم از بخشهای بسیار مهم است که بیشتر در حوزه مطالعات هیدرولیکی می گنجد. همچنین از نقطه نظر سازه ای شکل سازه ای سد و کنترل ضریب اطمینان سد در مقابل واژگونی و لغزش و کنترل کشش در پنجه سد مورد بررسی قرار می گیرد. یا در سدهای  خاکی اصلی ترین مسئله طرح ژئوتکنیکی هسته و پوسته فیلتر سد و حل کردن مسئله تراوش است. امروزه به کمک نرم افزارهای پیشرفته کامپیوتری که عمدتاً مبتنی بر روش اجزای محدود هستند مدلسازی و تحلیل و طراحی سدها سهولت بیشتری نسبت به گذشته یافته است.

سازه های بزرگ آبی همانند سدها براساس مقادیر حدی و شرایط استثنایی طراحی می شوند و حداکثر بارندگی محتمل (PMP) از جمله مهم ترین معیارها در طراحی براساس این شرایط می باشد. تعیین مطلوب PMP براساس روش های سینوپتیک است که اتکاء به آمار و اطلاعات گسترده از محدودیت های آنها می باشد. بدین منظور روش های آماری تدوین شده که محاسبات PMP را تنها با آمار حداکثر مقادیر بارندگی به انجام می رساند . روش های موسوم به روش اول و دوم هرشفیلد از این نمونه هستند. هدف این تحقیق محاسبه PMP در شرایط مواجه با کمبود آمار و اطلاعات است و بدین منظور دو روش فوق الذکر بکار رفته و نتایج با هم مقایسه شده اند تا بتوان دقت روش های آماری و نکاتی را که در کار با آنها باید مدنظر قرار گیرد، ارزیابی نمود. منطقه مورد استفاده برای این تحقیق شرق استان هرمزگان در نظر گرفته شده که همواره مورد هجوم طوفان های عظیمی بوده که طوفان بهمن 1371 از شدیدترین آنها بوده است. از آنجا که روش همگرایی (سینوپتیک) از دقت بالایی برخوردار می باشد، نتایج حاصل از روش های آماری با روش همگرایی مقایسه شده اند.

برآورد حداکثر بارش محتمل (P.M.P) به روش سینوپتیک

برآورد حداکثر بارش محتمل (P.M.P) از جمله تحقیقات کاربردی و مهمی است که در طراحی سازه‌های بزرگ آبی به خصوص سدها مورد توجه هیدرولوژیست‌ها است . در چند دهه اخیر بررسی‌های علمی در این زمینه در کشور ما مورد توجه قرار گرفته. شرکت‌های مهندسان مشاور که دست‌اندرکار طراحی سازه‌های آبی هستند غالبا با روش آماری اقدام به برآورد آن نموده‌اند و در پاره‌ای از گزارشات نیز که بر اساس روش سینوپتیکی تهیه شده است کمتر به شرح و توصیف مراحل کار پرداخته شده است لذا با توجه به نیازی که در این زمینه احساس می‌شد موضوع این پایان‌نامه برآورد حداکثر بارش محتمل به روش سینوپتیکی برای سد در دست احداث شهید مدنی در محل ونیار بر روی حوضه آبریز آجی‌چای در شمال غرب کشور در شمال شرق شهر تبریز، انتخاب گردید که به روش آماری هرشفیلد نیز مورد آزمون قرار گرفت . نتایجی که از برآوردهای روشهای مزبور به دست آمده با یکدیگر مقایسه شده‌اند. در ابتدا اصول تئوریک و مبانی نظری جهت برآورد هر یک از روش‌ها بیان گردیده، سپس با استفاده از داده‌های اقلیمی حوضه آجی‌چای و پیرامون مقدار P.M.P برآورد شده است . در روش آماری داده‌های حداکثر بارش 24 ساعته 22 ایستگاه هواشناسی در طی یک دوره 30 ساله (1374-1375 تا 1344-1345) پس از تکمیل و بازسازی مورد استفاده قرار گرفته است . نتایج این آزمون نشان داد که روش شبکه‌بندی تیسن و تقسیم خطی بین ایستگاه‌ها با توجه به کوهستانی بودن حوضه برآورد صحیحی به دست نمی‌دهد. همچنین در روش آماری با استفاده از توزیع سطح بر حسب ارتفاع (هیپسومتری) و تغییرات ریزش بر حسب ارتفاع در حوضه برآورد انجام شده با آنکه بر روی حوضه‌های دیگر بکار نرفته است ولی به برآورد روش سینوپتیکی نزدیک است لذا روش هیپسومتری با برآورد 164/4 میلیمتر برای مقدار حداکثر بارش محتمل 24 ساعته مورد تایید قرار گرفته است . در مدل همگرائی سینوپتیکی با کارایی بیشتر و برآورد صحیح‌تر حداکثر بارش محتمل چندین توفان شدید برآورد شد و نشان داد که رسم منحنی‌های عمق سطح، مدت (D.A.D) توفان‌ها یک مقدار واقعی برای حوضه آبریز مذکور را به همراه دارند به طوری که در این روش حداکثر بارش محتمل 24 ساعته برابر 168/8 میلیمتر و حداکثر بارش محتمل 27 ساعته که معادل زمان تمرکز حوضه است برابر 185/2 میلیمتر برآورد گردیده است . برآورد توان حداکثر آب قابل بارش حوضه در طول دوره‌های ده روزه برای تمام طول سال از دیگر نتایج این تحقیق به شمار می‌رود. همچنین نتیجه گرفته شد که حداکثر سیل محتمل حوضه با حداکثر بارش اتفاق افتاده هنگامی منطبق است که زمان بارش هم‌زمان با فصل ذوب برف در منطقه باشد به عبارتی دیگر باید مدلهای کمی تحلیل ذوب برف با حداکثر بارش محتمل حوضه در فصول ذوب برف تلفیق گردد.

نتیجه گیری:

به منظور پیش بینی سیل معمولاً مقادیر محاسبه شده برای جریان به تراز (ارتفاع) آب تبدیل می شود. مبنای پیش بینی های زمین شناسی شامل تعیین مرزهای دشت سیلابی توسط تصاویر فضایی و عکس های هوایی، جهت تعیین پراکندگی آبرفتها و خاکهای جدید (کواترنر) در دره و شناسایی اشکالی که به وقوع سیل مربوط می شوند ، از جمله پادگانه ها، گودالها و مانند آن، می باشد.

به طور کلی محاسبه حداکثر سیل محتمل برآورد پتانسیل بارش و مقدار و نحوه توزیع بارش در داخل حوضه آبریز است. مقدار آبدهی یا سطح آب رودخانه بر حسب زمان ، معمولاً توسط منحنیهای خاصی به نام هیدروگراف نشان می دهند.

مقایسه این نتایج نشان می دهد که PMPهای برآورد شده براساس روش اول هرشفیلد به مراتب بیشتر از روش همگرایی می باشد. ارقام حاصل از روش دوم تا حدی تعدیل شده و نتایج روش دوم هرشفیلد با حذف مقادیر خارج از مرز به مقادیر حاصل از روش همگرایی بسیار نزدیک شده اند.

منابع:

1-    صدوقی ، حسین – علیزاده ، بابک – 1387 – آنالیز حساسیت برای حداکثر سیل محتمل – چهارمین کنگره ملی مهندسین عمران.

2-   فتاحی ، ابراهیم – قائمی ، هوشنگ – 1386 – ارزیابی روشهای برآورد حداکثر بارش محتمل در ایستگاه های منتخب جنوب غرب ایران - دومین همایش مقابله با سوانح طبیعی .

3-   خلیلی ، علی – 1378 – بررسی تأثیر طول دوره اقلیم بر برآورد مقادیر حداکثر بارش محتمل 24 تا 72 ساعته در گستره ایران – حوضه سد کارون 3 – دومین کنفرانس منطقه ای تغییر اقلیم.

4-   علیزاده ، بابک – صدوقی ، حسین - تأثیر توزیع زمانی بارش در برآورد حداکثر سیل محتمل مطالعه موردی –چهارمین همایش ملی علوم و مهندسی آبخیزداری ایران مدیریت حوزه های آبخیز.

5-    آرتیدار، رضا  - 1377 - برآورد حداکثر بارش محتمل (P.M.P) به روش سینوپتیک و آماری مطالعه موردی حوضه آبریز آجی‌چای - پایان نامه (کارشناسی ارشد) -دانشگاه تربیت معلم.

6-   نجفی ، علی - محاسبه آماری حداکثر بارش محتمل 24 ساعته و حداکثر آب قابل بارش ایستگاه اصفهان - دانشگاه تربیت مدرس