بحث گرمایش جهانی زمین جدی‌ترین موضوع سال‌های اخیر است.

دانشمندان پس از ده‌ها سال تحقیق بر روی علت گرمایش جهانی، به بررسی چرخه طبیعی و وقایعی که آب‌وهوا را تحت تاثیر قرار می‌دهد، ‌پرداخته‌اند.

میزان و روند گرمایی مورد نظر را نمی‌توان به تنهایی با این عوامل توضیح داد. تنها راه‌حل تفسیر تاثیر گازهای گلخانه‌ای تولید شده توسط انسان و بررسی اطلاعات موجود است.

به منظور جمع‌آوری این اطلاعات، سازمان ملل گروهی تحت عنوان IPCC تشکیل داده است که هر چند سال به بررسی آخرین یافته‌های علمی می‌پردازند و گزارشی از خلاصه‌ همه آن‌چه به عنوان گرمایش جهانی شناخته شده است را می‌نویسند. هر گزارش نشان‌دهنده اجماع یا توافق میان هزاران دانشمند است.

اولین چیزی که دانشمندان به آن پرداختند، تاثیر گازهای گلخانه‌ای تولید شده توسط انسان، از طرق مختلف، بر گرمای زمین بود که اکثرا حاصل احتراق سوخت‌های فسیلی اتومبیل‌ها، کارخانه‌ها و لوازم برقیست. در این میان دی‌اکسید کربن بیش‌ترین تاثیر را داشته و بعد از آن گاز متان حاصل از محل‌های دفن زباله و کشاورزی به خصوص در نتیجه سیستم گوارش حیوانات علف‌خوار، گازهای استفاده شده در یخچال و فرآیند‌های صنعتی و از بین رفتن جنگل‌هاست که co2 تولید می‌کنند.

گازهای گلخانه‌ای دیگر هم گرمازا هستند. بعضی از آن‌ها حتی بیش‌تر از CO2 گرما تولید می‌کنند. یک مولکول متان 20 بار بیش‌تر از یک مولکول CO2 گرما ایجاد می‌کند یا اکسید نیتروژن 300 بار قوی‌تر از CO2 است اما چون غلظت آن‌ها کم‌تر از دی‌اکسیدکربن است، هیچ‌یک به اندازه این گاز گرما به اتمسفر اضافه نمی‌کنند.

به منظور درک تاثیر تمامی گازها، دانشمندان درصدد مقایسه همه این گازها با CO2 هستند. از سال 1990، انتشار این گازها سالانه بیش از 20 درصد افزایش داشته است.

چه باید کرد؟

به راستی در مورد این مسئله جنجال‌برانگیز چه باید کرد؟ در نظر گرفتن مسائل اقتصادی، اجتماعی و سیاسی همه عوامل مهمی برای برنامه‌ریزی آینده‌اند.

حتی اگر ما انتشار گازهای گلخانه‌ای را متوقف کنیم، زمین باز چند درجه فارنهایت گرم خواهد شد. اما از امروز به بعد برای ایجاد تغییر چه باید کرد؟

دانشمندان با توجه به نوع انتخاب‌ ما پیش‌بینی می‌کنند که زمین به طور یکنواخت حداقل 10 درجه فارنهایت گرم می‌شود.

هدف اصلی تمرکز بر روی 550-450 واحد در هر میلیون است که به اعتقاد بسیاری تاثیر مخربی بر تغییرات آب‌وهوایی دارد اما می‌توان مانع آن شد. به عقیده این گروه ما باید گازهای گلخانه‌ای را 50 تا 80 درصد کاهش دهیم تا در قرن آینده به سطح مورد نظر برسیم.
آیا این امکان وجود دارد؟

هستند بسیاری از مردم و دولت‌ها که سخت بر روی گازهای گلخانه‌ای کار کرده‌اند و افرادی که می‌توانند کمک ‌کنند.

به عقیده محققان دانشگاه، یک راه گیرانداختن گرماست که به معنی کاهش انتشار گازها از طریق منابع مختلف با استفاده از تکنولوژی موجود در چند دهه جدید است که این موثرتر از ایجاد تغییر فاحش در یک منطقه خاص است. به نظر آن‌ها از طریق 7 راهکار می‌توان گازهای گلخانه‌ای را کاهش داد. مجموع آن‌ها می‌تواند باعث کاهش این میزان برای 50 سال آینده شود و ما را در مسیر 500 واحد کاهش اندازد.

از جمله این راهکارها، افزایش کارایی انرژی و سوخت اتومبیل‌هاست تا انرژی گرمایی کم‌تری ایجاد شود، افزایش انرژی باد و انرژی خورشیدی، ایجاد هیدروژن از منابع تجدیدپذیر، تولید سوخت‌های زیستی حاصل از محصولات، گازهای طبیعی و انرژی هسته‌ایست.

همچنین می‌توان دی‌اکسید کربن حاصل از سوخت‌های فسیلی را مهار و در زیر زمین ذخیره کرد که به ذخیره کربن معروف است.

به علاوه به جای گازهایی که به جو وارد می‌کنیم، می‌توان مقدار گازهایی که از جو می‌گیریم را افزایش دهیم.

با کاشت گل‌ها و درختان کربن را به طور طبیعی جدا کنیم.

و با افزایش مناطق جنگلی و تغییر روش کشاورزی میزان ذخیره کربن را افزایش دهیم.

بعضی این روش‌ها اشکالاتی دارند و این کشورهای مختلفند که تصمیم‌های مختلفی در مورد این که چطور زندگی را ارتقاء دهند، می‌گیرند. اما نهایت آن که گزینه‌های مختلفی وجود دارد که ما را در مسیر رسیدن به آب‌و‌هوای ثابت قرار می‌دهند.


http://environment.nationalgeographic.com