به‌منظور مطالعه عملکرد در دوره رشد زایشی، هالیدى عملکرد دانه غلات در انگلستان را مورد بررسى قرار داده است. منحنى عکس‌العمل گیاه در این مرحله شکل سهمى است. قسمت بالاى این منحنى به‌طور معمول افقى است و در دو طرف تراکم مطوللب ملکرد کمتر است. اگر عملکرد دانه محصول موردنظر باشد، تراکم بوته مناسبى وجود دارد که در فراتر از آن به‌علت تراکم زیاد بوته، مواد فتوسنتزى به‌جاى رشد دانه، بیشتر صرف رشد رویشى یا تنفس گیاه مى‌گردد.

منحنى عملکرد دانه را مى‌توان با معادله درجه دوم توجیه کرد که در آن:

Y = عملکرد در واحد سطح، x = تراکم گیاه در واحد سطح، a، b، c = ضرایب رگرسیون.

در مواردى که عملکرد از رشد رویشى حاصل مى‌شود، عکس‌العمل عملکرد نسبت به تراکم بوته به شکل مجانب بوده و بسیار مشابه LAI بحرانى مى‌باشند. در چنین مواردى یک پوشش متراکم بایستى وجود داشته باشد تا حداکثر تشعشع را به‌سرعت جذب نماید. ولى اگر پوشش بسیار متراکم گردد تنها ضرر، هزینه بذرکارى بیشتر است. این مطلب شاید بیانگر آن باشد که چرا میزان بذر توصیه شده براى گیاهان علوفه‌اى معمولاً زیاد است. اگرچه در فراتر از تراکم بحرانى بوته تولید کاهش نمى‌یابد لیکن نفعى نیز عاید نمى‌شود چون فقط 100% تشعشع خورشید مى‌تواند جذب شود. استقرار تراکم یکنواخت بوته در مورد گیاهان علوفه‌اى که خود مى‌تواند محرکى براى میزان بذر زیاد باشد معمولاً مشکل است. منحنى عملکرد بیولوژیکى ارائه شده در شکل اثرات افزایش تراکم کاشت در عملکرد بذر، را مى‌توان به‌صورت سهمى با معادله زیر بیان نمود:

که در آن: Y = عملکرد ماده خشک در واحد سطح، A = حداکثر عملکرد ظاهرى هر بوته، x = تعداد بوته‌ها در واحد سطح و b = ضریب خطى رگرسیون.

در این معادله 1/(1 + Abx) نشان‌دهنده آن است که چگونه حداکثر عملکرد تک بوته (A) در اثر رقابت زیادى که با تراکم گیاهى به‌وجود مى‌آید، کاهش مى‌یابد و لذا آن را فاکتور رقابت نیز مى‌نامند.

اگرچه روابط تراکم بوته و عملکرد در مطالعات بسیار زیادى تعیین شده است، سه پارامتر تراکم بوته، عملکرد ماده خشک، و عملکرد دانه اغلب با همدیگر اندازه‌گیرى نشده‌اند. البته در این مورد دونالد (1962) شش بررسى انجام داده و در هر مورد مشاهده کرده است که حداکثر عملکرد دانه تقریباً در تراکمى که منحنى عملکرد بیولوژیکى (عملکرد ماده خشک) ثابت مى‌شود اتفاق مى‌افتد. بنابراین عملکرد دانه داراى LAI مطلوب منطبق بر LAI بحرانى عملکرد ماده خشک است (شکل اثرات افزایش تراکم کاشت در عملکرد بذر). در این تراکم بوته هرچه عملکرد کل در واحد سطح به‌علت افزایش تعداد بوته‌ها افزایش مى‌یابد، کاهش وزن هر بوته این افزایش را خنثى مى‌کند. بدون شک این روابط نماینده شرایطى است که محدودیت تشعشع خورشید با محدودیت‌هاى غذائى موجود نباشد. براى مثال این روابط در شرایطى که ذخیره رطوبت خاک قبل از رسیدن دانه تمام شده باشد صادق نمى‌باشد.

دانکن (1958) رابطه جالبى بین تراکم بوته و عملکرد ذرت بوته نموده است، که در آن تأکید خاصى بر اثرات متقابل تعداد بوته و عملکرد هر بوته دارد. سپس وى فرضیه‌اى را ارائه کرد و با نتایج حاصل از آزمایشاتى در شرایط مزرعه آن را ثابت نمود. فرضیه وى حاکى از آن است که لگاریتم عملکرد متوسط هر بوته یک رابطه مستقیم منفى با تراکم بوته دارد (شکل ارتباط عملکرد دانه هر گیاه) او نتیجه گرفت که مى‌توان یک رقم ذرت را در تراکم بسیار متفاوت 15000 تا 62000 بوته در هکتار کشت نمود و با رسم این دو تراکم در منحنى‌هاى مذکور، تراکمى که در آن حداکثر عملکرد به‌دست مى‌آید را محاسبه نمود. عملکرد هر بوته با افزایش تعداد بوته کاهش مى‌یابد. این رابطه را مى‌توان با رسم عملکرد هر بوته بر روى یک کاغذ نیمه لگاریتمى تعیین کرد. چون این رابطه یک رابطه خطى است، بنابراین اگر عملکرد هر بوته در دو تراکم مشخص باشد در این صورت عملکرد در واحد سطح را مى‌توان از حاصلضرب عملکرد هر بوته در تراکم بوته موجود به‌‌دست آورد. بنابراین عملکرد در هر تراکمى را مى‌توان محاسبه کرد و نتایج را در روى یک کاغذ گراف معمولى رسم نمود (شکل D). وقتى منحنى لگاریتمى را با منحنى خطى در شکل ارتباط بین دانه هر گیاه مشاهده مى‌شود که هرچه شیب منحنى لگاریتمى کمتر باشد، تراکم بوته زیادترى براى رسیدن به حداکثر عملکرد لازم است.