*توجه *توجه برای مشاهده مطلب و یا دانلود فایل مورد نظر خود به پایین همین پست مراجعه گردد
در شانزدهمین نشست تغییرات آب و هوایی ساز مان ملل(COP 16) در کانکن مکزیک نیز رهبران جهان توافق کردند تا کمک‌های مالی جدیدی را به ارزش 30 میلیارد دلار تحت عنوان تامین مالی سریع از سال 2010 تا 2012 برای این مهم اختصاص و این مبلغ را تا سال 2020 به 100 میلیارد دلار در سال افزایش دهند.
ه گزارش موج، اگر چه می‌توان این اقدام را مثبت ارزیابی کرد اما قطعا برای مبارزه با تغییرات آب و هوایی کفایت نمی‌کند. همانگونه که در 50 سال تجربیات گذشته از همکاری در توسعه جهانی می‌توان آموخت، فقط تامین مالی برای پیشرفت کافی نیست. بلکه باید از هزینه منابع مالی به شکلی که تا حد ممکن تاثیرگذار باشد اطمینان حاصل کرد و پرداخت کنندگان و دریافت کنندگان این کمک ها باید بیشترین کارایی را از این سرمایه ها ارائه دهند.
یکی از مهم‌ترین آموخته‌های ما از تجربیات گذشته این است که همیشه افزایش بی رویه حمایت‌های مالی برای توسعه بخش‌ها نمی تواند به نتایج مثبت تر و توسعه بیشتر بیانجامد. چرا که در طول سالیان گذشته، فعالیت هایی که از خارج هدایت می شوند و موجب ایجاد ظرفیت های ملی نمی گردند همیشه بی ثبات و بی تاثیر جلوه کرده‌اند.
طی دهه اخیر تاثیرات مثبت توسعه از طریق مدیریت داخلی کشورها آشکار شده و جهت افزایش تاثیرگذاری منابع مالی اهدا شده به کشورها، مورد تایید واقع شده است. در سال 2005 بیانیه پاریس باعث ایجاد تعهد از سوی کشورهای توسعه یافته و کشورهای در حال توسعه در بخش های داخلی آنان شد و در آن عوامل اصلی که موثر در بهبود نتایج نیز شناسایی گردید.
پس از آن نیز برنامه عملی اکرا (Accra) در سال 2008 تدوین و موجب شد تا مرکزیت توسعه داخلی کشورها مورد تایید واقع گردد و منجر شود تا ارزش عدم بکارگیری اقدامات مشابه در همکاری های توسعه آشکار شده و نیاز به سازوکارهایی برای نظارت و اطمینان از دستیابی به اهداف تامین مالی توسعه نمایان شود.
چهارمین اجلاس عالیرتبه تاثیرگذاری حمایت ها که از 29 نوامبر تا اول دسامبر (8 تا 10 آذرماه) سال جاری در بوسان کره جنوبی برگزار می‌شود، چرخه ای که همیشه بر پایه حمایت‌های مالی استوار بوده را پایان خواهد داد و آغازی خواهد بود برای این چالش که چگونه می‌توان از آموخته‌های خود برای ایجاد توسعه بهره مند شد و بدون وابستگی کامل به به حمایت های توسعه‌ای، به موفقیت دست یافت.
این آموخته‌ها باید در تلاش های آتی ما جهت طراحی ابزار تامین مالی مقابله با تغییرات آب و هوایی مورد استفاده قرار گیرند. در حالی که خود را برای هفدهمین نشست تغییرات آب و هوایی (COP 17) در دوربان آفریقای جنوبی آماده می‌کنیم، رایزنی‌ها برای تشکیل صندوق آب و هوایی سبز (Green Climate Fund) و سایر ابزار‌های مقابله با این تغییرات شکل می‌گیرد.
لذا باید از این موضوع اطمینان حاصل شود که تامین مالی خارجی توسط استراتژی های ملی هدایت و توسط موسسات و مسئولان کشورهای دریافت کننده این کمک ها تقسیم بندی می شوند.
در حالیکه کشورهای مذاکره کننده تلاش می کنند تا ابزارهایی را ایجاد نمایند که موجب تقویت و حمایت از استراتژی های ملی شود، باید پیچیدگی در کانال های ارائه کمک مالی را نیز تا حد ممکن کاهش داد. در این راستا، تعیین کردن "ایجاد هماهنگی در جریان های خروجی سرمایه" به عنوان یک پیش شرط و پیشگیری از تکثیر منابع تامین مالی مقابله با تغییرات آب و هوایی می‌تواند باعث کاهش هزینه های مراودات بانکی شود و این هزینه های ناخواسته به نوبه خود باعث تضعیف طرح های ملی می گردند.
در هر صورت فقط تدوین استراتژی‌های ملی کافی نیست و این استراتژی‌های باید تبدیل به قوانین و طرح های اجرایی شوند تا به حقیقت بپیوندند. نتیجه تحقیقات اخیر در جنوب شرق آسیا نشان داد در جایی که حتی استراتژی های ملی مقابله با تغییرات آب و هوایی به اجرا گذاشته شده، اغلب چارچوب های مورد نیاز آن موجود نمی باشد.
لذا سیاست های ضعیف داخلی کشورها می تواند باعث نتایج متناقض و در نهایت قطع کانال های کمک مالی شود.
در نتیجه، در گذر زمان آموخته ایم که انعطاف پذیری کلید مقابله با اصلاحات پیش رو و مطابقت آن با قوانین اساسی در سطح کشوری است. تاثیرگذاری اصول حمایت و کمک های مالی، همانگونه که در بیانیه پاریس به آن اشاره شده، می تواند برای حفظ این انعطاف پذیری مفید باشد و در عین حال می توان از این طریق از طراحی ابزار های جدید مقابله با تغییرات آب و هوایی با بهره مندی از نیم قرن تجربه گذشته اطمینان حاصل کرد.
*توجه *توجه برای مشاهده مطلب و یا دانلود فایل مورد نظر خود به پایین همین پست مراجعه گردد
یک مطالعه که به تازگی انجام شده نشان می دهد، خطر ابتلا به دیابت در افرادی که در مناطقی زندگی می کنند که سطوح آلودگی هوا ناشی از ترافیک در آنجا بالا است، بیشتر است .
به گزارش پایگاه اینترنتی زینیوز، این مطالعه نشان می دهد، خطر ابتلا به دیابت در افرادی که در مناطق شهری زندگی می کنند که سطح دی اکسید نیتروژن، آلاینده ای که از اگزوز خودروها خارج می شود، بالا است، چهار درصد بیشتر از افرادی است که در حوالی شهر که دارای هوای پاکیزه تری است زندگی می کنند.
همچنین نتایج حاصل از این مطالعه نشان می دهد که اثر آلودگی هوا بر روی افراد سالم تر بیشتر است و خطر ابتلا به دیابت در افرادی که از لحاظ بدنی فعال هستند تا 10 درصد و در افراد غیر سیگاری تا 12 درصد افزایش می یابد.
مطالعات قبلی نشان داده که به نظر می رسد افراد مبتلا به دیابت نسبت به اثرات مضر بهداشتی ناشی از آلودگی هوا آسیب پذیرتر از افراد غیر دیابتی باشند.
این مطالعه جدید که در مجله Diabetes Care منتشر شده است تا به این تاریخ جامع ترین مطالعه ای بوده است که نشان می دهد آلودگی هوا با ابتلا به دیابت ارتباط دارد.
همچنین اولین مطالعه ای است که نشان می دهد افراد سالم تر نسبت به اثرات آلودگی هوا آسیب پذیرتر هستند.
در این مطالعه محققان اطلاعات حدود 52 هزار شهروند دو شهر بزرگ دانمارک را مورد بررسی قرار دادند.
این مطالعه نشان داد که در طول یک دهه تقریبا سه هزار نفر از افرادی که در شروع این مطالعه 50 تا 65 سال سن داشتند برای اولین بار به دیابت مبتلا شدند.
همچنین این مطالعه نشان داد که ارتباط میان قرار گرفتن طولانی مدت در معرض آلودگی هوا و ابتلا به دیابت در زنان مورد مطالعه بیشتر بود.
به گفته محققان، این موضوع می تواند به دلیل تفاوت جنسیتی در حساسیت به آلودگی هوا باشد و بازتاب دهنده این واقعیت است که زنان مدت زمان بیشتری را نسبت به مردان در خانه سپری می کنند.
این مطالعه ثابت نمی کند که آلودگی هوا به تنهایی عامل افزایش خطر ابتلا به دیابت است بلکه برخی عوامل دیگر مانند فقر، تنش و یا قرار گرفتن در معرض عوامل دیگر نیز می تواند در این افزایش دست داشته باشد.
همچنین این گروه محققین در مطالعه دیگری گزارش دادند: افرادی که در مناطقی زندگی می کنند که سطوح آلودگی ناشی از ترافیک در آنها بالا است خطر مرگ ناشی از سکته مغزی در آنها اندکی افزایش می یابد.
به گفته محققان، ذرات موجود در آلودگی هوا به اندازه کافی کوچک هستند تا بتوانند وارد جریان خون شوند و موجب بروز التهاب در سراسر بدن شوند.
آنها افزودند: التهاب نیز به نوبه خود به افزایش خطر حمله قلبی ، سکته مغزی، نارسایی قلبی و شماری از بیماری های مزمن مانند دیابت و آسم منجر می شود.
محققان خاطر نشان کردند: آلودگی هوا همان تاثیری را بر رگ های خونی می گذارد که دود ناشی از سیگار دارد. اما بر خلاف دود سیگار ، آلودگی هوا چیزی است که همه در معرض آن قرار می گیرند.
انها تاکید کردند: بر این اساس لازم است که آلودگی هوا ناشی از ترافیک در بخشی از موضوعات برای برنامه ریزی شهری و ترافیکی مورد توجه قرار گیرد.
*توجه *توجه برای مشاهده مطلب و یا دانلود فایل مورد نظر خود به پایین همین پست مراجعه گردد
اجلاس آب و هوای سازمان ملل متحد در شرایطی به کار خود پایان داد که نتیجه مثبت آن برای کارشناسانی که این اجلاس را شکست‌خورده می‌دانستند، غافلگیرکننده بود.
این اجلاس دو هفته پیش در حالی که 190 کشور شرکت کننده در آن از همان ابتدا به دو گروه موافق و مخالف روند کاهش گازهای گلخانهای تقسیم شده بودند، در دوربان آفریقای جنوبی کار خود را آغاز کرد.
در جریان برگزاری کنفرانس به نظر نمی‌رسید هیچ توافقی میان این دو گروه حاصل شود، رای نهایی مبنی بر لزوم کنترل گازهای گلخانهای در ساعات پایانی کنفرانس اعلام شد و موجی از هیجان در میان کشورها و دوستداران محیط زیست به راه انداخت.
اجلاس دوربان برای پیدا کردن جایگزینی برای پیمان کیوتو ـ که دوره اجرایی آن سال آینده به پایان می‌رسد ـ و با هدف کاهش تولید گازهای گلخانهای برای کنترل روند گرم شدن زمین برگزار شد و برای اولین بار تمامی کشورهای جهان که نقش عمده‌ای در آلوده کردن هوا دارند، ملزم شدند برای کاهش گازهای گلخانهای اقدام کنند.
توافق نهایی برای کاهش گازهای گلخانهای از آنجا به عنوان دستاورد بزرگ این اجلاس مطرح می‌شود که با وجودی که سال‌هاست مردم جهان در اثر تبعات منفی این گازها در معرض آسیب جدی قرار گرفته‌اند، به نظر می‌رسید این بار هم کشورهای مختلف هر کدام بنا بر مصلحت خود با این اجلاس برخورد کنند.
کشورهای مختلف صنعتی که در راس آنها ایالات متحده آمریکا، ژاپن، کانادا و روسیه قرار دارند همواره در پی عقب انداختن مذاکرات بین‌المللی درباره توافق‌نامه جدید جهانی در این رابطه بوده‌اند و در شرایطی که هند و برزیل نیز به عنوان دو کشور عمده در حال توسعه به کشورهای صنعتی مخالف پیوسته بودند، چنین توافقی را می‌بایست برگ برنده‌ای در کارنامه سازمان ملل متحد محسوب کرد.
انتظار می‌رود این توافق تا سال 2020 میلادی به اجرا درآید بنابراین اگرچه نمی‌توان به کاهش گازهای گلخانهای به این زودی‌ها امیدوار بود، اما در نهایت می‌توان به چشم‌اندازی دور از کاهش آلاینده‌های محیطی چشم‌امید داشت.
*توجه *توجه برای مشاهده مطلب و یا دانلود فایل مورد نظر خود به پایین همین پست مراجعه گردد
همشهری آنلاین: گروهی از دانشمندان استرالیایی با تائید ارتباط میان گازهای گلخانهای و گرمای جهانی، نشان دادند که فرایند انجماد قطب جنوب از زمانی آغاز شد که تمرکز دی اکسید کربن در اتمسفر زمین 40 درصد کاهش یافت
محققان مرکز تحقیقات تغییرات آب و هوایی دانشگاه نیو ولز جنوبی در سیدنی نشان دادند که تمرکز دی اکسید کربن در اتمسفر قبل و در طول تشکیل یخهای قطب جنوب، در حدود 34 میلیون سال قبل به میزان 40 درصد کاهش یافت. این کشف می‌تواند تاثیر بالای گازهای گلخانهای بر روی تغییرات اقلیمی در سطح جهانی را تائید کند.
مطالعات پیشین فرضیه‌ای را مطرح می‌کرد که برپایه آن افزایش دی اکسید کربن اتمسفر بالای اقیانوس منجمد جنوبی در طول تحول اقلیمی میان دوره‌های ائوین و اولیگوسن زمانی آغاز شد که یخهای قطب جنوب شروع به شکل گیری کردند.
اکنون این تحقیقات که در قالب مقاله‌ای با عنوان "نقش دی اکسید کربن در مدت شکل گیری یخهای قطب جنوب" منتشر شده است، نشان میدهد که جریانهای اقیانوسی و دمای هوا در اقیانوس منجمد جنوبی فرایند کاملا متفاوتی داشته‌اند.
به گزارش خبرگزاری مهر، ماهیت جریانهای اقیانوسی برای محاسبه سطح دی اکسید کربن اتمسفر نقش مهمی ایفا می‌کنند به طوری که برای محاسبه سطح دی اکسید کربن اتمسفر، جلبک‌هایی را اندازه گیری می‌کنند که از میلیون‌ها سال قبل در عمق اقیانوس رسوب کرده‌اند.
درحقیقت، جریان توده‌های آب در اقیانوس منجمد جنوبی به دلیل اثر تغییرات دما بر روی‌جلبک‌ها تغییر می‌کند و موجب کاهش حضور مواد غذایی می‌شود. کم شدن مواد غذایی نیز بر روی تمرکز دی اکسید کربن در اتمسفر تاثیر مستقیم دارد.
این محققان در این خصوص توضیح دادند: "تحقیقات ما نشان میدهد که جریانهای اعماق اقیانوس در پایان دوره ائوسن به دلیل موقعیت و شکل توده‌های قاره‌ای بسیار متفاوت از امروز بوده است. مطالعات پیشین تنها برپایه محاسبه تقاوت‌های دما بود و تغییرات جریانهای اقیانوسی را در نظر نمی‌گرفت. به همین دلیل خطاهای سیستماتیک بسیاری در مورد اندازه‌گیری سطح دی اکسید کربن انجام می‌شد و افزایش سطح این گاز را در اتمسفر نشان می‌داد. این درحالی است که ما در محاسبات خود با در نظر گرفتن جریانهای اقیانوسی کاهش چشمگیر دی اکسید کربن را مشاهده کردیم."
اطلاعات این دانشمندان نشان میدهد که در یک دوره حدود 3 میلیون سال میان ائوسن و اولیگوسن سطح دی اکسید کربن اتمسفر به میزان 40 درصد کاهش یافت و این مسئله منجر به سرمای جهانی و در نتیجه تشکیل یخهای قطب جنوب شد.
*توجه *توجه برای مشاهده مطلب و یا دانلود فایل مورد نظر خود به پایین همین پست مراجعه گردد
همشهری آنلاین: براساس اعلام سازمان ملی اقیانوسی و جوی آمریکا، ماه گذشته میلادی متوسط درجه حرارت جهانی برای دومین بار از سال 1880، بالاترین رده برای ماه می‌رسید
به گزارش مهر، قسمت اعظم جهان از جمله تمام اروپا، آسیا، شمال آفریقا، آمریکای شمالی و جنوب گرینلند در ماه می (12 اردیبهشت تا 11 خرداد) دمای بالای میانگین ماه می را تجربه کردند. در حقیقت ماه گذشته گرمترین بهار برای قاره آمریکا گزارش شده است.
آمار جهانی ماه می دربرگیرنده ترکیبی از حرارت متوسط سطح اقیانوس‌ها و زمین برای ماه است که ماه جاری 0.66 درجه سانتیگراد گرم‌تراز میانگین دمای ماه می در قرن بیستم بوده که به طور متوسط 14.8 سانتیگراد گزارش شده است. این آمار در سال 2010 شکسته شد و دمای جهانی 0.69 درجه سانتیگراد گرم تر از متوسط دمای قرن بیستم شد.
نیم کره شمالی شاهد گرمترین ماه می بود که تاکنون ثبت شده است به طوری که دمای این ماه 0.85 درجه سانتیگراد بیشتر از حد متوسط است، درحالی که ماه می در نیم کره جنوبی برای نهمین بار دارای دمای بیشتر از حد متوسط است.
البته این گرمای غیرمنتظره در تمام نقاط مشاهده نشد، استرالیا، آلاسکا و بخش‌هایی از مرز غربی آمریکا و کانادا به طور قابل توجهی خنک‌تر از حد متوسط بودند. پوشش برف در نیم کره شمالی در ماه می،کمتر از حد متوسط گزارش شده است.
در سطح جهانی این فصل بهار چهارمین فصل گرم گزارش شده است که پس از یک زمستان معتدل یک بهار گرم را تجربه کرده‌ایم.
به علت نوسانات طبیعی هوا، دانشمندان جوی تلاشی برای ارتباط دادن رویدادهای جوی در یک چارچوب زمانی کوتاه انجام نمی‌دهند. این درحالی است که تأثیر گرمایشی انتشار گازهای گلخانهای را می‌توان عاملی برای گرمای هوا دانست که به عنوان یک روند بلند مدت مشاهده شده است. همچنین گرمای بی سابقه نخستین دهه از این قرن نیز به صورت اتفاقی صورت نگرفته است.
گرم شدن زمین یا گرمایش جهانی نام پدیده‌ای است که منجر به افزایش میانگین دمای سطح زمین و اقیانوس‌ها شده است. طی 100 سال گذشته، زمین به طور غیرطبیعی حدود 0.74 درجه سانتیگراد گرم‌تر شده که این موضوع دانشمندان را نگران کرده‌است. برخی از دانشمندان معتقدند که دهه‌‌های پایانی قرن بیستم، گرمترین سال‌های 400 سال اخیر بوده‌است. گزارش‌ها حاکی از آن است که 10 مورد از گرمترین سال‌های جهان تنها از سال 1990 تا سال 2007 به ثبت رسیده است که این میزان در 150 سال گذشته بی‌سابقه بوده‌است.به نظر می‌رسد فعالیت‌های صنعتی در ایجاد این مشکل بسیار موثر است و به گرم شدن زمین کمک می‌کند.
از سال 1880 اندازه‌گیری دمای هوای زمین آغاز شده‌است و تاکنون نیز ادامه دارد. پیش‌بینی می‌شود که تا سال 2014 زمین شاهد رکورد بی‌سابقه گرم شدن باشد. همچنین گفته می‌شود گرم شدن کره زمین، در سال 2100 باعث خشکسالی شدید، گرمای سوزان و توفان‌های وحشتناک خواهد شد.
در مورد دلایل این پدیده، یک سری از تئوری‌ها بر تأثیر گازهای گلخانهای بر این فرآیند مبتنی است و برخی دیگر فرآیندهایی نظیر فعالیت‌های آتشفشانی و زمین گرمایی و همچنین فعالیت‌های خورشیدی را دلیل این پدیده می‌دانند. استناد این دانشمندان برای گفته‌های خویش، وقوع دوره‌های سرد و گرم در طول مدت زمانی است که از عمر زمین می‌گذرد.
به عقیده بسیاری از دانشمندان با افزایش آگاهی‌های عمومی، مصرف بهینه سوخت و انرژی، افزایش سطح فضای سبز و جلوگیری از تخریب جنگل‌ها، بازیافت مواد و استفاده از انرژی‌های جایگزین سوخت‌های فسیلی مانند باد و خورشید می‌توان این پدیده و اثرات منفی آن بر زندگی بشر را کنترل کرد.
مشخصات مدیر وبسایت
عناوین یادداشتهای وبلاگ
بایگانی آرشیو ماهانه وبسایت
کلمات کلیدی وبسایت
